Αναμφίβολα στο παρελθόν οι Έλληνες δεν αντιμετώπισαν τις σύγχρονες περιβαλλοντικές προβληματικές κατα­στάσεις. Ωστόσο, αναγνωρίζεται η θέση των απέναντι στην φύση, στην διαχείριση και προστασία της στα τότε περιβαλλοντικά ζητήματα, από τους προ-Σωκρατικούς έως και τους ύστερους Βυζαντινούς φιλοσόφους (Γοργίας, Σωκράτης, Πυθαγόρας, Πλάτων, Αριστοτέλης, Ιπποκράτης, Γαληνός, Μέγας Βασίλειος, Νικηφόρος Βλεμμύδης, Ιω­άννης Αργυρόπουλος, Γεώργιος Παχυμέρης, Άγιος Γρηγόριος Παλαμάς κ.α.). Στην περίοδο αυτή, βρίθουν αναφορές από τις επιπτώσεις των ανθρωπογενών δραστηριοτήτων στο φυσικό περιβάλλον. Ενδεικτικά, αναφέρεται ο Πλά­των στις αποψιλώσεις στην Αττική και τις επιπτώσεις από τα διαβρωτικά φαινόμενα θεωρώντας αυτό επικίνδυνο για την περιβαλλοντική σταθερότητα.

Ορόσημο στους τότε προβληματισμούς αποτελεί το Ιπποκρατικό έργο «Περί αέρων, υδάτων και τόπων», χαρακτη­ριζόμενο παγκοσμίως ως το πρώτο οικολογικό σύγγραμμα, ενώ μέσω αυτού αναγνωρίζεται η φύση ως ο κύριος παράγων του ανθρώπινου βίου αφού η φύση αποτελεί το θεμέλιο της φιλοσοφίας, αισθητικής και ηθικής των αρχαί­ων Ελλήνων. Έτσι, στην αρχαία Ελλάδα για την διατήρηση των δασών, ίσχυε πλέον της Νομοθετικής εξουσίας και η προστασία των μέσω της θρησκείας με το να τα χαρακτηρίζουν ιερά και να τα αφιερώνουν σε διάφορες θεότητες. Επίσης, ο Πλάτων στους “Νόμους” αναφέρει ότι το πρόστιμο στις περιπτώσεις της καταστροφής των δασικών εκτάσεων ήταν αρκετά υψηλό με αποτέλεσμα να δρα αποτρεπτικά στην καταστροφή των, ενώ από θρησκευτικής πλευράς οι αρχαίοι στα αφιερωμένα άλση εδέχοντο ότι τα δένδρα ήσαν κατοικίες των νυμφών και των δρυάδων.

Άλλα νομοθετικά παραδείγματα μας παρέχει ο Σόλων για τα υπόγεια και επιφανειακά ύδατα, αλλά και ο Πλάτων για το πόσιμο ύδωρ και την άρδευση. Αρκετά μεταγενέστερα στο Βυζάντιο επικεντρώνεται το οικολογικό ενδιαφέρον σε ζητήματα όπως είναι τα ρυπαντικά φορτία και οι τροποποιήσεις στα ποτάμια οικοσυστήματα, οι αέριοι ρύποι, η οπτική ρύπανση κ.ά. Έτσι, τόσο στην αρχαία εποχή όσο και στην ελληνιστική και βυζαντινή, αναπτύχθηκαν διάφορες προσεγγίσεις για την προστασία του περιβάλλοντος και της ανθρώπινης υγείας.

Σχετικά με την προστασία του φυσικού περιβάλλοντος παρατηρείται ολοκλήρωση της Νομοθεσίας στο Βυζάντιο, όπου κατηγοροποιούνται οι ρυπαντές και εκδίδονται διατάξεις προστατεύοντας την ανθρώπινη υγεία και το πε­ριβάλλον. Πλέον αυτών, η σχέση της πόλης με το φυσικό τοπίο απασχόλησε και τον Αριστοτέλη, όχι μόνο υπό το πρίσμα της οικονομίας, αλλά και υπό αυτό της αισθητικής και του “χώρου”, αφού είχε προηγηθεί ο Ιππόδαμος ο Μι­λήσιος, με την “Ιπποδάμειο νέμησι”. Διαπιστώνεται λοιπόν ότι το ενδιαφέρον για το περιβάλλον και την προστασία του είχε αποτελέσει ιδιαίτερη μελέτη και είχαν αναπτυχθεί ποικίλοι νομοθετικοί τρόποι για την προστασία του.